Over de Schrijver:

A.N.M. staat voor anoniem. Oftewel, dit boek is volledig in de anonimiteit geschreven. Daar zijn meerdere redenen voor, maar hoofdzakelijk om de privacy te waarborgen van de mensen die mijn levenspad hebben gekruist. Bijna niemand uit mijn kringen weet dat ik dit boek heb geschreven. Niet dat ik mij voor mijn verleden schaam, maar ik ben wel van mening dat ik nu op een punt in mijn leven ben beland waar mijn verleden geen rol meer speelt. Het zou mij zelfs kunnen schaden. 

Een handvol mensen weten van mijn verhaal af. Dit komt voornamelijk omdat zij het van dichtbij hebben meegemaakt of omdat ik daar met hun over heb gesproken. Een daarvan is de liefdevolle man die nu aan mijn zijde staat. Had ik hem eerder ontmoet, dan was mij een hoop ellende bespaard gebleven, maar dan had ik dit boek niet kunnen schrijven. Mijn man accepteert mij en mijn verleden volledig. Wij hebben veel gesprekken over onze verledens gevoerd, meestal vergezeld met een lach en een traan. Ik ben van mening dat hij meer heeft geleden tijdens zijn roerige leven dan ik waardoor hij mijn verleden makkelijker kan accepteren. Ik dat van hem ook. 

Op dit moment mag ik hardop zeggen dat ik een gezegend persoon ben. Ik heb een dak boven mijn hoofd, iedere dag een warme maaltijd op mijn bord en een warm zacht bed om in te slapen. Daarnaast heb ik een liefdevolle, knappe en vooral humorvolle man aan mijn zijde die van mij houd om de persoon die ik ben. Onze relatie is zonder enige voorwaarden, verplichtingen, verantwoordingen of veroordelingen. Het grootste geschenk dat iemand kan krijgen in zijn leven. 

Mijn gevulde rugzak sleep ik iedere dag met mij mee en drukt zwaar op mijn schouders. Het is natuurlijk niet niks wat ik doorstaan heb in de jaren dat ik op deze aarde rondloop. Ik heb heel veel geluk gehad dat ik zonder al teveel kleerscheuren door alle ellende heen ben gekomen. Met hard aan mijzelf werken, nooit de moed opgeven en vooruit blijven kijken in plaats van in het verleden te blijven hangen, heeft mij gebracht waar ik nu ben. 

Mijn man zette mij aan tot het schrijven van dit boek. Ik had in het begin gedacht dat het mij heel zwaar zou vallen en zeer confronterend zou zijn, maar het schrijven heeft therapeutisch gewerkt en ik heb geleerd met andere ogen naar mijn verleden te kijken. Uiteraard is veel wat mij overkomen is mijn eigen stomme schuld geweest. Ik kan het niemand anders aanrekenen behalve mijzelf. Maar zielig vind ik mijzelf allerminst. 

De schepen van mijn verleden heb ik achter mij gelaten, maar niet verbrand. Die hebben mij tenslotte gemaakt tot de man die ik vandaag de dag ben. Daar mag ik best trots op zijn. 

Wat Morgen Brengt weet Men niet,

Wat Gisteren is Geweest kan Men niet meer Veranderen, 

Dus Probeer Vandaag de Wereld te Veroveren.

Yours Truly,

A.N.M.